Saturday, September 15, 2012

An Encounter: 5 loaves and 2 fishes



Perhaps everyone of you are already familiar in this story. Probably you even heard it a thousand times. This gospel account appeared in the four synoptic gospels: Mark, Matthew, Luke and John. This is the only miracle of Jesus that can be seen reflected in those four gospels. But have you ever wonder where these 5 loaves and two fishes came from? When the apostles learned that it was already getting dark, they asked Jesus to dismiss the people and tell them to go to the near village so that they can buy their food for themselves because their money was not enough to feed all of the five thousand men. Right! Five thousand men not including the numbers of women and children. Unfortunately, Jesus instead of dismissing the crowd compelled his apostles to produce food for them.

Now, here came the 5 loaves and two fishes. From whom? From a boy. Amidst the number of the crowds, only from a boy came these humble gifts. It was stated in the Gospel of John that these food came from a little boy who was assisted by Andrew to Jesus. "Here is a boy with five small barley loaves and two small fish, but how far will they go among so many?" (Jn.6:9). A boy presenting his food.

Who was this boy? What was he doing with the crowd? How young he was? Honestly, it was not stated in the four gospels about the information of this boy. Most likely his parents were with him just like the other crowd who wanted to know more about Jesus; wanted to see what kind of man He was; and more certainly, the first encounter of the boy with Jesus; face to face, probably a foot away from each other. But no conversation recorded. Jesus just asked the people to sit down and then took the food.

I happened to hear a song from a Singaporean singer/composer entitled “5 loaves and 2 fishes”. The song showed the story of that boy before he brought his food to Jesus; the story before his encounter with Jesus. Who would have thought what was in the mind of that boy when he freely gave his food? What did he felt when Jesus looked into his eyes while receiving his gifts?

The little boy gave his food not knowing that Jesus will perform a miracle and multiply it. Even Andrew expressed his doubt of how will these little gifts can feed a thousand people. Yet, this boy generously handed his food to Jesus. And the miracle happened. An encounter with Jesus that perhaps lasted only a couple of minutes. No conversation was made but the surrendering act of the boy of what he has greatly manifested. Remember the crowd was all hungry and there was no food to find. The boy can freely hide this food for him and for his family consumption only. But he did what for him was right. Even if he too was not sure what can it do but he knew to himself that he should do it. His little act became the source of one of the greatest miracles in the bible.

This encounter showed that in giving there is really no gift that is too small. We should take away our fears, our reservations that hinder us to give freely. Let us be imitators of this child; of his act. 

Wednesday, August 29, 2012

NoOng siNabi mO...


Noong sinabi mong mahal mo ako
Lahat ay biglang nagbago
Labis-labis ang naging epekto
Ikaw na ang naging aking mundo
Maraming beses kitang tinalikuran
Lumayo baka sakali ika'y makalimutan
Ang mga gawa ko'y minsan 'di ko na maunawaan
Maalis ka lang sa aking isipan
Nasabi ko "Sana'y 'di na lang kita nakilala"
Yung parang walang sa ati'y naitala
Ni alaala mo'y di na alintana
Mamuhay muli at maging malaya
Pero ano ba talagang meron ka?
Pag-ibig ba iyon o may higit pa?
Pakiwari ko'y isang kasalanan ang iwan ka
Paniwalain ang sarili na 'di kita nakilala

Noong sinabi mong mahal mo ako
Batid mo ba ang laman ng puso ko?
Tingin mo ba yun din ang nadarama ko?
O dahil alam mong hindi ako tatanggi sa'yo
Ang pagsuyo mo ay walang kapantay
Bilib ako sa'yo sa oras na sa aki'y inalay
Hindi ka sumuko at matiyagang nag-antay
Nais mo talaga na magsama tayo habangbuhay

Noong sinabi mo na mahal mo ako
Takot ang unang naramdaman ko
At hanggang ngayon ito'y hindi pa naglalaho
Alam ko nauunawaan mo ako
Ngayon alam ko na ramdam mo ang pag-ibig ko
Walang pagdududa at pagkalito
Hindi lang pag-ibig ang alay sa'yo
Kundi buhay at kaluluwa ko

Noong sinabi mong mahal mo ako
Ano pa ang mahihiling ko?
Napakaswerte ko sa'yo
Ano pang hahanapin ko?
Kaya ngayon ako naman ang hayaan mo
Gawin ang dapat na para sa'yo
Iparinig ang sagot sa tinuran mo
Oo! IKAW DIN AY MAHAL KO.

Saturday, September 3, 2011

wHo aM i tO reFusE...

My heart is crying to the Lord for help, for guidance and for wisdom.All I want is to do your Holy Will. Not mine but yours alone.
But how?

Give me the graces I need. It has been nine months since I left from the seminary. And yet, you never abandoned me.
This desire to be your bride never left me.
But still, I’m the one who caused myself far from you; because of my weaknesses; due to my worldliness.

Indeed, my heart will always be restless until it rest only unto you.
You are my refuge, my dwelling place.
Where can I find a place such as yours?
No one my Lord.

You know me since I was in my mother’s womb;
you knit me and mold me;
you know my name and the numbers of my hair.
What else can I hide from you?
You know what is best for me.
You engraved it into my heart.

Where should I turn? Where should I hide?
Everywhere you are there.
What is the use of hiding?

Be my bride you said.
Who am I to refuse such proposal?

Thursday, August 25, 2011

Isang Pagsubok sa Pananampalataya, Pag-asa at Pag-ibig



Halos sunud-sunod ang mga pangyayaring marahil nasusubok o sa iba’y nakakapanakit na may kinalaman sa ating pananampalataya. Ang ating Simbahan, sa ngayon, ay maraming pinagdadaanang kontrobersiya, pagpupukol, iskandalo at iba pa sanhi ng ilang personalidad, kabahagi man ng Simbahan o hindi. Nariyan ang pagbatikos sa pagtanggap sa maanomalyang pondo ng PCSO, pagbansag ng ‘pajero bishops’, RH Bill, Divorce Bill, pagsisimula ng same-sex marriage at ang huli ay ang mapanirang-puri na Exhibit gamit ang mga larawan at imahe ni Kristo.

Narinig natin ang paliwanag at argumento ng mga taong pabor at nagsusulong sa mga nabanggit na ito. Ipinakita nila ang kahalagahan ng mga ito, ng kanilang karapatan at kalayaan sa paghahayag ng sarili at pagmamay-ari ng kanilang sariling katawan. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, ang Simbahan ay nananatiling matatag sa kanilang pinaninindigan. Batid nila ang mga maaaring maidulot nito sa mga mananampalatayang ipinagkatiwala sa kanilang pagpapastol.

Aaminin ko na kahit ako ay naapektuhan sa mga nangyayari. Hindi ko man lubos na nauunawaan ang lahat-lahat ay marami pa ring pagkakataon na nakakaramdam ako ng kalungkutan hinggil dito. Ang totoo’y hindi ko alam kung mayroon din ba akong dapat gawin o mag-antay nalang sa mga susunod na mga mangyayari. Aaminin ko…takot din ako sa pagbatikos ng iba. Takot akong hindi makasabay sa mga argumentong kanilang ilalatag. Subalit mas natatakot ako na dumating ang araw na makita ko ang sarili ko na walang ginawa kahit sa pamamagitan lang ng ganito.

Pakiramdam ko’y itoy pagsubok sa ating pananampalataya; sa ating pag-asa at sa ating pag-ibig lalo na sa mga kapwa ko Katoliko.

Pagsubok sa ating pananampalataya, sa ating pinaniniwalaan at sinasampalatayanan. Tuwing Linggo sa Misa ay lagi tayong inaanyayahan ng pari na ipahayag ang ating pananampalataya. Sabay-sabay natin itong binibigkas sa pamamagitan ng ating mga labi. Ganun din ba kaya ng ating puso? Sa mga bawat pagpukol sa ating Simbahan at kaparian, nangangamba akong may mawala sa ating kawan, pinili man niya o hindi. Nitong huli, nakita natin ang ginawang exhibit na ginamit ang mga larawan at imahe ng Panginoon nating si Hesukristo. Nabatid natin kung gaano nagdugo ang puso ng bawat isa sa atin lalo na ng Inang Simbahan. Ngunit sa kabila nito, wala lang iyon para sa iba. Pagbabatikos pa ang ating narinig at panghuhusga lalo na sa mga kapatid nating hindi naniniwala sa mga imahe at larawan. Hindi ko man alam kung anong magandang argumento ang ibato sa kanila patungkol dito ay pananampalataya pa rin ang nararamdaman kong nagsusumigaw. Imahe at larawan ang kanilang nakikita samanatalang kami’y pag-asa at pag-ibig.

Pagsubok sa ating pag-asa. Pag-asang nagmumula sa ating pananampalataya (ayon kay St. Bonaventure). Ako’y umaasa pa din na malalagpasan ng ating Simbahan ang mga ito. Marahil pa nga’y mapagtagumpayan ang mga kinakaharap na ito. Mapaglabanan nawa natin na hindi mapatay ng mga pagpupukol na ito ang bawat pag-asang lumiliyab sa ating puso. Makapangyarihan ang Panginoon natin. Mapagmahal ang Diyos natin. At higit sa lahat ay Siya ay lubos na Maawain.

Sa lahat ng ito ang pinakamalaking pagsubok ay ang pagsubok sa ating pag-ibig. Mahalin mo ang iyong kaaway at ipanalangin mo ang mga umuusig sa iyo…Kung ang mga umiibig sa inyo ang siya lamang ninyong iibigin, ano pang gantimpala ang inyong hihintayin? Kaya pa ba nating magmahal sa kabila ng lahat ng ito? May karapatan din tayong ihayag ang ating saloobin lalo na ang pagkagalit. Gagawin ba natin ito? Bagkus ang Simbahan ay inaanyayahan tayong magbayad-puri hindi para ipahiya sila bagkus iparamdam ang ating pag-ibig sa kabila ng kanilang nagawa. Pagsumikapan nating maghari ang pag-ibig sa kabila ng mga nangyayari sa ating Simbahan.

O Hesus, bukal ng awa at kapatawaran, lumalapit kami sa iyong kabanal-banalang puso. Tingnan mo ang aming pananampalataya at hindi ang aming pagkakamali at pagmamataas. Tulutan mong maghari ang pag-ibig sa aming mga puso. Ikaw ang aming kaligtasan. Ikaw ang aming Pag-asa. Turuan mo kaming magpakumbaba at isaalang-alang ang kapakanan ng bawat isa sa amin. Batid mo ang aming hangarin at tiisin. Iniaalay namin lahat ito sapagkat nasa sa iyo ang aming kapanatagan, ang aming kaganapan.

O Hesus, Hari ng Awa
-Kami ay nananalig sa Iyo

O Kalinis-linisang Puso ni Maria
-Ipanalangin mo kami

Tuesday, August 2, 2011

paNaNampaLataYa + paG-aSa + paG-iBiG

(Halaw kay St. John Marie Vianney)
Kapistahan: Aug. 4

"And now these three remain: faith, hope and love. But the greatest of these is love." -1 Cor. 13:13

Marahil pamilyar na tayo sa mga katagang ito. Madalas natin marinig, makadaupang-palad, magamit at siguro ay ipanalangin. Tama! Ipanalangin. Sapagkat ang mga ito ay mula lamang at bigay lamang ng Diyos.

Faith / Pananampalataya

Ang pananampalataya ay bigay sa atin ng Diyos. Kung ating aalalahanin, nuong tayo'y bininyagan, ang hiningi at dinulog natin sa Simbahan ay pagkalooban tayo ng Pananampalataya. Pananampalataya upang mabanggit ang "Diyos ko at Panginoon ko!" Sumasampalataya tayo na may Diyos, iisang Diyos na makapangyarihan; na may gawa ng langit at lupa. "Mapalad ang mga sumasampalataya kahit hindi nila ako nakita." Ang kawalan ng pananampalataya ang humadlang sa dalawang alagad, habang papuntang Emmaus, na makilala si Kristo. Gayundin ang hindi agad pagkakilala ni Maria Magdalena nuong si Kristo'y muling nabuhay. Ipinunla sa atin ang binhi ng pananampalataya. Linangin natin ito. Hayaan natin itong makita at masilayan ang liwanag mula sa pagkakatanim sa ikabuturan ng ating mga puso.

Hope / Pag-asa

Ah! Pag-asa! Ang buhay. Araw-araw tayo'y bumabangon na pinanghahawakan ang pag-asang hatid ng Diyos. Pag-asa na kailanma'y hindi dapat nating bitiwan. Gumagawa tayo ng mabuti; nagpapakapilit at nagsusumikap maging mabuti at pinapanatili na maging mabuti sapagkat umaasa tayo sa pangakong hatid ng Panginoon sa atin: ang buhay na walang hanggan; ang makapiling siya sa kanyang kaharian na kanyang inihanda para sa atin; para sa bawat isa sa atin. Napakasarap isipin at asamin na maganap at malasap ang mga iyon. Ang kawalan ng pag-asa na mapatawad siya ng Diyos ang kumitil sa buhay ni Hudas. Ito rin ang tumabing sa mga mata ng dalawang alagad, habang papuntang Emmaus, na hindi makilala si Kristo. Dala nila sa kanilang dibdib ang pagpatay sa kanilang pag-asa, sa kanilang Mesias. "Huwag kang matakot."

Love / Pag-ibig

Pag-ibig! Ang pinakadakila. May hihigit pa kaya? Pag-ibig na mula sa Diyos, na katangi-tanging pinagmumulan nito. Pinagmumulan na hindi nagbabago; na hindi pabagu-bago. Nuon, ngayon at magpasawalang hanggan. Pag-ibig ang nagtulak sa Diyos na tayong maligtas at maangkin muli mula sa pagkakahulog sa kasalanan. Pag-ibig na ipinakita sa pagbibigay ng kanyang katangi-tanging anak para sa ating kaligtasan. Pag-ibig kung bakit tayo'y umiibig din. May mahihiling pa ba tayo? Na tayong handang mahalin ng Diyos kahit hindi natin siya mahal. Na tayong mahal niya kahit wala kang gawin para mahalin ka niya. Kung alam lang natin ito. Napakasarap magpakalunod sa pag-ibig ng Diyos. Pag-ibig. Ito ang dahilan kung bakit nakilala ng dalawang alagad, sa daan papuntang Emmaus, si Kristo sa paghahati-hati ng tinapay. Kung bakit umalab ang kanilang mga puso habang kanilang kausap si Kristo. Ito rin ang dahilan kung bakit napasambit si Maria Magdalena ng "Raboni!" pagkatapos mabanggit ni Kristo ang kanyang pangalan. Pag-ibig. "Magmahalan kayo tulad ng pagmamahal ko sa inyo."

Pananampalataya...Pag-asa...Pag-ibig...

Ang tatlong ito ay mananatili ngunit ang pag-ibig ang pinakadakila sa lahat. Tayo'y sumasampalataya sa Diyos; na may Diyos; ngunit kapag dumating na ang kanyang muling pagbalik ito'y tuluyan ng maglalaho. Ano pang sasampalatayanan natin? Ito'y naganap na. Ito'y nasa harap na ng ating mga mata. Ang Diyos; ang Diyos na totoo. At sa pagdating ng araw na ito, na makapiling na natin ang Diyos sa kanyang kaharian at matamasa ang buhay na walang hanggan, ano pang aasamin natin? Wala na sapagkat ito'y nagkaroon na ng kaganapan. Ngunit ang pag-ibig, ito'y mananatili at lalong yayabong sa kaharian ng Panginoon. Hindi ito kailanman maglalaho. Ito ay panghahawakan at tatamasain natin magpasawalang hanggan.

Pananampalataya ay bigay ng Diyos Ama, hatid ni Kristo sa kanyang pagkakatawang-tao ay pag-asa, samantalang dahil sa pag-ibig ng Ama at ng Anak tayo'y inihabilin at sinusubaybayan ng Espiritu Santo hanggang sa dumating ang buhay na walang hanggan.


San Juan Marie Vianney, ipanalangin mo kami.

Saturday, July 16, 2011

haBanG mAy paG-aSa mAy bUhaY...

Batid nating lahat ang kasabihang "Habang may buhay may pag-asa". Ngunit sa aking pagtanto ay mukhang baligtad dapat. Sa aking palagay na "Habang may pag-asa, may buhay".

Bakit ko nasabi?

Sapagkat kung ang bawat isa sa atin, ang bawat tao kapag nawalan ng pag-asa sa buhay ay tiyak hahangaring hindi na mabuhay pa dito sa mundo. Ang masaklap pa ay kung kikitilin nya ang kanyang buhay sa kawalan ng pag-asa. Ang kawalan ng pag-asa ni Hudas na siya ay patatawarin pa ng Panginoon sa kanyang mga nagawa ang nag-udyok sa kanyang kitilin ang kanyang buhay. Gayon din malamang ang maraming pang taong nagpasyang tapusin na ang kanilang buhay.

Ang isang taong puno ng pag-asa sa buhay ay ang taong handang harapin ang lungkot at saya na hatid nito. Handang suungin ang landas ng buhay. Ito ang kanyang ginagamit para bumangon sa bawat bagong umaga.

Ang pag-asa ay bigay ng Diyos sa ating lahat. Sa kanya ito nagmula. Ang pag-asa na makapiling ang Panginoon sa kanyang kaharian balang araw ang ginagamit natin upang mamuhay ng naaayon sa kanyang kagustuhan. Ang pag-asa sa kanyang pangakong buhay na walang hanggan ang nagpapalakas sa atin na gumawa ng mabuti kaninuman. Ang pag-asang ipinakita ni Kristo sa kanyang krus at kamatayan ay nag-uudyok sa atin mamuhay na nababalot sa kanyang pag-ibig.

Habang may pag-asa may buhay. Magsilbi sana tayong instrumento ng pag-asa lalo na sa mga pinanghihinaan na ng loob. Ibahagi natin sa kanila ang pag-asang ating nararamdaman at pinanghahawakan ng sa ganun ay mapagpatuloy nila ang kanilang buhay...upang magkaroon sila ng buhay...na puno ng pag-asa.